تاثیر کرونا بر مفهوم شهر هوشمند
مدت‌ها قبل از همه‌گیری، علاقه روزافزون و پیشرفت‌های عمده‌ای در استفاده از راه‌حل‌های هوشمند وجود داشت که توسط فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات (ICTs) و تجزیه و تحلیل big dataبرای افزایش کارایی و کارایی عملیات شهری و بهبود کیفیت زندگی فعال شده بود (چن و همکاران، 2020). در میان این پیشرفت‌های سریع، COVID-19 فرصت خوبی برای آزمایش توانایی راه‌حل‌های هوشمند برای حل مسائل مهم اجتماعی فراهم کرده است (Kummitha، 2020). این امر همچنین انگیزه بیشتری را برای توسعه شهر هوشمند فراهم کرده است، همانطور که با افزایش اتکا به دورکاری، پزشکی از راه دور، سیستم های نظارت و تجارت و آموزش آنلاین مشهود است (Kunzmann, 2020). بنابراین، استدلال می شود که COVID-19 احتمالاً شهر هوشمند را تقویت می کند (Kunzmann, 2020).
شواهد اولیه گزارش‌شده نشان می‌دهد که فناوری‌های هوشمند مختلف از جمله اطلاع‌رسانی مناسب، به حداقل رساندن تماس انسان با انسان، شناسایی افراد آلوده، پیش‌بینی الگوهای انتشار و تسهیل اقدامات قرنطینه شده است. نظارت در زمان واقعی(Real-time monitoring) و تجزیه و تحلیل داده های بزرگ (big data) برای پاسخ موثر به رویدادهای مخرب بسیار مهم است. همانطور که تجربه نیوکاسل در بریتانیا نشان می‌دهد، می‌توان با ترکیب حسگرهای اینترنت اشیا، سیستم‌های شهر هوشمند و تکنیک‌های یادگیری ماشین، دستاوردهای بزرگی به دست آورد. برای چندین سال، شهر از یک رصدخانه شهری برای جمع‌آوری و ذخیره داده‌های بی‌درنگ در مورد معیارهای مختلف، از جمله ترافیک وسایل نقلیه، حرکت عابران پیاده و کیفیت هوا استفاده کرده است. در پاسخ به بحران COVID-19، یک داشبورد داده طراحی شد که مقامات محلی را از تغییرات در رفتارهای اجتماعی مطلع می کرد و به آنها اجازه می داد تصمیمات تطبیقی مبتنی بر داده و شواهد اتخاذ کنند. به عنوان مثال، فوراً تغییرات غیرعادی در الگوهای تحرک و فعالیت را نشان داد که نیاز به توجه داشت (جیمز و همکاران، 2020).
مواردی از استفاده از فناوری های هوشمند برای به حداقل رساندن تماس انسان با انسان در ارائه خدمات نیز گزارش شده است ابتکارات در چین مانند استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین برای تحویل مستقل تجهیزات پزشکی و تجاری در طول قرنطینه است (چن و همکاران، 2020) یا مراقبت های بالینی و اسکن توموگرافی کامپیوتری است که توسط هوش مصنوعی (AI) برای محافظت از کارکنان مراقبت های بهداشتی در برابر بیماری و تماس با بیماران فعال شده است. (چن و همکاران، 2020). مزایای دیگری مانند بهبود کارایی و سرعت را نیز به همراه داشته است.
راه‌حل های هوشمند نیز به طور گسترده ای برای شناسایی افراد آلوده و اتخاذ اقدامات مهار مناسب مورد استفاده قرار گرفته اند. بسته به زمینه های اجتماعی و سیاسی، سه رویکرد متفاوت مرتبط با این کارکردها را می توان تشخیص داد: «تکنو یا فناوری محور»، «انسان محور» و «ترکیبی» (کومیتا، 2020). کومیتا (2020) در تحلیل خود نشان می دهد که در حالی که رویکرد کشور چین «تکنو محور» است، دموکراسی های غربی رویکرد «انسان محور» را اتخاذ کرده اند. در رویکرد مبتنی بر فناوری، فناوری‌های هوشمند به روشی از بالا به پایین برای مهار همه‌گیری با نظم بخشیدن به شهروندان و کنترل جریان آزاد اطلاعات استفاده می‌شوند (Kummitha، 2020
به عنوان مثال، چین یک برنامه «رتبه‌بندی با کد رنگی» را اجرا کرده است که توسط برنامه‌های تلفن هوشمند برای کنترل حرکت ساکنان فعال شده است. این برنامه بر اساس اطلاعات بهداشتی اخیر ثبت شده برای یک فرد و بستگانش عمل می کند (چن و همکاران، 2020). به طور مشابه، در هند برنامه تلفن هوشمند «قرنطینه واچ» برای ردیابی پایبندی به قوانین قرنطینه شخصی معرفی شده است. افراد از این برنامه برای گزارش خود وضعیت خود با آپلود عکس های سلفی دارای برچسب جغرافیایی استفاده کرده اند که می تواند توسط سیستم با استفاده از فناوری های تشخیص چهره بررسی شود (Datta، 2020. در مقابل، رویکرد انسان محور بر کنترل بیماری همه گیر از طریق اطلاع رسانی و آموزش شهروندان و ایجاد ارتباط دو طرفه بین شهروندان و دولت متمرکز شده است. این امر در دموکراسی های غربی رایج تر بوده است (Kunzmann, 2020؛ Kummitha, 2020 ) با این حال، رویکرد مبتنی بر فناوری، موفقیت بیشتری را در مهار شیوع ویروس، به کارگیری فناوری‌ها در همه جا، جلوگیری از انتشار اطلاعات نادرست، و هماهنگی اقدامات شهرها و بازیگران مختلف (که برای دستیابی به مدیریت یکپارچه شهری ضروری است)، نشان داده است. با این حال، نگرانی های جدی در مورد حفاظت از حریم خصوصی، شفافیت و قابلیت اطمینان اطلاعات ایجاد کرده است. استدلال می شود که این عدم شفافیت و تلاش های اولیه برای پنهان کردن اطلاعات ممکن است نقش مهمی در انتشار اولیه ویروس داشته باشد. همچنین نگرانی هایی وجود دارد که رژیم های اقتدارگرا ممکن است از این موقعیت برای تقویت روابط قدرت استفاده کنند (کومیتا، 2020). رویکرد انسان محور برای توانمندسازی شهروندان برای حل سایر مسائل اجتماعی-اقتصادی و محیطی موجود و نوظهور مفیدتر است. به طور کلی، به نظر می رسد ترکیبی از هر دو رویکرد مورد نیاز است تا راه حل های هوشمندانه ای ارائه شود.
مقاله :
The COVID-19 pandemic: Impacts on cities and major lessons for urban planning, design, and management
Author links open overlay panel AyyoobSharifiabcAmir RezaKhavarian-Garmsird
ترجمه: مهدیه جلیلی
پیام بگذارید