طراحی خیابان های بهتر برای شهروندان نابینا

چگونه افراد نابینا در خیابان های شهر حرکت می کنند؟

کلودیا فولسکا ، دانشجوی دکترای برنامه ریزی شهری و علوم شناختی که از پنج سالگی نابینا بوده است، بررسی کرد که چگونه پاسخ این سوال می تواند حرکت در شهرها را برای همه گروه های شهروندی بهتر کند.

فولسکا از شهروندان نابینا درخواست کرد که مسیرهای بین ایستگاه قطار محلی (در دنور) و مقصد روزانه شان را ترسیم کنند، و او به این واسطه توانست نقشه ذهنی و مسیرهای پیاده روی این گروه شهروندی را تجزیه و تحلیل کرد. علاوه بر توصیفات کلامی درباره مکان های دیدنی و موانع، مسیرهای ترسیم شده هم  کاملاً شبیه واقعیت بود، از تیرچراغ برق ها تا بوته های خاردار و دردناک. درحالی که ممکن است افراد بینا هرگز متوجه خیلی از موانع نشوند.

کلودیا فولسکا درباره تحقیقات  توضیح می دهد:

در واقع ، بیشتر افراد بینا، از جمله طراحان، برنامه ریزان و معماران، به جزئیات خرد توجه نمی کنند. فضاهای خالی و رهاشده که مناسب پیاده روی نیستند و در اصل دوست دار شهروند نمی باشند، مناطقی هستند که افراد نابینا کاملاً از آنها دوری می کنند.

به همین دلیل استفاده از این تحقیقات در هنگام طراحی فضاها بسیار مهم است. اگر افراد نابینا به طور مداوم از خیابان ها یا تقاطع های خاص اجتناب کنند، نقاط سیاه روی نقشه هایی که آنها ترسیم کردند، انشانه این است که برنامه ریزان شهری باید تمرکز کمتری روی اتومبیل ها داشته باشند و بیشتر به مسیرهای پیاده توجه کنند. توجه به پیاده روها می تواند شهرهای پایداری ایجاد کند، محله هایی که همه ما را به پیاده روی ترغیب می کند. وقتی شهرهای ما برای نابینایان به راحتی قابل گشت و گذار باشد، مکانی را خواهیم داشت که برای همه امن و قابل حرکت باشد.

خیابان های شهر حتی برخی از شهروندان بینا را با چالش روبرو می کند. بدون توانایی بینایی، سیستم های استاندارد راه یابی و تابلوهای راهنما بسیار بی فایده هستند. بررسی موانعی که افراد نابینا با آن روبرو هستند، به یافتن راه حل هایی برای رسیدن به شهری با دسترسی مناسب و همگانی کمک می کند.

ترجمه از: نگاروفایی