برنامه ریزان شهری همراهان خوبی برای هنرمندانی که دغدغه های اجتماعی دارند، هستند.

منظور کسانی است که هنرشان همراه با پیغام اجتماعی و مردمی میباشد، زیرا آن ها با فرآیندهایی که تغییر در جوامع را هدایت می کنند، ارتباط دارند. در اینجا به چگونگی اتحاد قابل اجرا بین هنر و فرآیندهای برنامه ریزی شهری اشاره شده است:

برنامه ريزان شرايط اجتماعي را طبق داده ها تحليل و ارزيابي مي کنند. آن ها ویژگی های خاصی را برای مستند سازی انتخاب می کنند (به عنوان مثال: اطلاعات جمعیتی ، داده های ترافیکی، اطلاعات انجمن محلات). آنها تغییرات را در طول زمان بررسی می کنند و عواملی را در نظر میگیرند که ممکن است منجر به تغییرات شود. آن ها اطلاعات مربوط به مداخلات در شهرها را تهیه می کنند و در زمان تخصیص سرمایه به مقامات منتخب یا تصمیم گیرندگان تحویل می دهند.

همکاری هنری: هنر در شهر می تواند تغییراتی را در موقعیت هایی که برنامه ریزان در طول زمان رصد میکنند، ایجاد کند. هنر شهری باید به عنوان عاملی مهم در ارزیابی های اجتماعی لحاظ شود. وقتی نقش هنر در شهر تأیید شود، اتفاقات بزرگی می تواند رخ دهد. مقامات منتخب میتوانند منابع را با توجه به تأثیر هنر در شهر، بر جوامع تخصیص دهند. هنرمندان می توانند از داده ها برای تصمیم گیری در مورد بهترین مکان برای اجرا یک کار هنری استفاده کنند. به تدریج هنرمندان بیشتری در مورد تغییراتی که مردم دوست دارند از طریق هنر در جوامع خود تجربه کنند، با خبر خواهند شد.

برنامه ریزان به اعضای جامعه گوش می دهند. آن ها با افرادی که از مکان های مورد برنامه ریزی استفاده می کنند، گفت و گو میکنند‌. در این مکالمات، برنامه ریزان همیشه از خود میپرسند: چگونه می توانم به طور موثر ارتباط برقرار کنم؟ آیا گروهی که با آنها صحبت می کنم نماینده کل جامعه است؟ آیا من میتوانم خواسته های جمعی را به طور مناسب به طرحی قابل اجرا مبدل سازم؟ آیا این طرح توسط مقامات منتخب و اعضای جامعه مورد استفاده قرار خواهد گرفت یا اینکه قرار است در قفسه خاک بخورد؟

همکاری هنری: هنرمندان در آشکار ساختن مفاهیم و تحریک مردم به فکر کردن، نوآوری و خلاقیت استعداد دارند. اگر فرآیندهای مشارکتی و تعاملی با شهروندان در کنار حضور هنرمندان باشد، افراد بیشتری احتمالاً در برنامه هایی که سرگرم کننده و دارای ارزش هنری هستند، همکاری می کنند. هنر در مشارکت و فعالیت های جمعی می تواند ارزش ها و آرزوهای افراد جامعه را دربرگیرد، و به عنوان نشانی از تعهد اجتماعی بین اعضای جامعه و دولت محلی برای اطمینان از به واقعیت رسیدن چشم اندازها عمل می کند.

برنامه ریزان استراتژی ها را ایجاد می کنند. آنها برنامه هایی برای هدایت سرمایه گذاری ها در شهر تهیه می کنند که بر فرصت های شغلی، شرایط بهداشتی، هزینه های مسکن و حمل و نقل و محیط زیست تاثیر می گذارد.

 همکاری هنری: وقتی با برنامه ریزان در مورد اینکه چرا آنها هنر در شهر را می خواهند صحبت کنید، آنها اغلب می گویند “برای افزایش کیفیت زندگی”. این هدف شریفی است اما ساختمان آن اساس خاصی ندارد. میتوان هنر را به صورت فکر شده تر در استراتژی های برنامه ریزی ادغام کرد. به عنوان مثال، در محله ای که با میزان بالای چاقی و دیابت با آن روبرو است، مجموعه ای از آثار هنری عمومی تعاملی و الهام بخش می تواند شهروندان را به فعالیت بدنی را تشویق کند. این مداخله هنری، در هماهنگی با استراتژی گسترده تر برای سلامتی، می تواند به جامعه در دستیابی به اهداف مربوط به بهداشت عمومی کمک کند.

برنامه ریزان باید اطمینان حاصل کنند که شهرها فضاهایی که برای ارائه همه نوع هنرهای عمومی مورد استفاده است را دارا باشند: نمایش آثار هنری‌به صورت موقت، اجراهای هنری و آثار دائمی هنری در محیط های شهری. در گذشته، برنامه ریزان این نوع فضاها را در اولویت قرار نمی دادند، با این حال، امروز برنامه ریزان سیاست هایی را در جهت پیاده محور شدن شهرها ارائه می کند که این قبیل مسیرها فضاهای عمومی مناسب برای ارائه هنر را فراهم می کنند.

پیام بگذارید